Het is drie uur in de nacht en de wekker gaat. Terwijl het buiten nog aardedonker is, is Bourg d’Oisans al ontwaakt. Om het huis horen we de auto’s en de eerste fietsers al naar de start gaan.

Ondanks de weinige uurtjes slaap zijn we klaarwakker, het is zover.

Een jaar lang hebben we hier naar toe gewerkt, gedroomd en geleefd.

 

Allemaal zijn we op onze eigen manier uit het veld geslagen door de ziekte kanker. Het gooide onze levens overhoop, het maakte ons machteloos en verdrietig. Sebastiaan, Lydia en alle anderen die het leven verloren hebben aan deze ziekte, Lucia en alle anderen die er op dit moment tegen strijden, zij waren onze motivatie om Team Berggeit op te richten.

 

We bakten koekjes, verkochten tulpenbollen, maakten liters soep en knoopten honderden armbandjes. Het geld druppelde en op sommige momenten stroomde binnen. Shirtsponsors dienden zich aan en uit alle hoeken kwamen er statiegeldflessen en donaties binnen. We stonden op markten en beurzen, steeds meer mensen wisten van onze missie.

We raakten ontroerd en gemotiveerd door alle aanmoedigen.

Natuurlijk moest er ook getraind worden. Rob Luyten begeleidde ons tijdens de krachttrainingen en zelf zochten we de Nederlandse bergen op om hoogtemeters te maken.

 

Vijf uur, de stem van Maarten van der Weijden klinkt over de menigte, muziek galmt door de straten. Om ons heen allemaal gespannen gezichten. Het is nog altijd donker, maar de lichtjes op de deelnemers en in de straten zorgen voor verlichting. Het startschot klinkt, we mogen.

Onder aanmoediging van elkaar en alle toeschouwers begint de tocht. Vol goede moed fietsen en lopen we het dorp uit, onder de startboog door op weg naar de eerste bocht, bocht 21.

 

Met een stijgingspercentage van 10% weten we dat we begonnen zijn, het wordt stiller om ons heen, iedereen lijkt zich te concentreren op de inspanningen.

Drie dagen geleden reden we de berg voor het eerst met de auto op, wat zagen we sindsdien op tegen deze klim, wat leek hij stijl en wat was hij hoog.

En nu is het echt, op de fiets en lopend gaan we bocht na bocht op weg naar de top. Allemaal voelen we dat het goed gaat, ondanks dat zweet en tranen zich vermengen genieten we ook. Van al die mensen aan de kant, maar ook omdat we trots zijn dat we het doen.

Terwijl de kilometers en hoogtemeters oplopen, zien we de omgeving veranderen. Sneeuw op de toppen en koeien naast de weg.

In elke bocht branden kaarsen en hangen er foto’s en posters. Er wordt gehuild en getroost. Bocht 8, onze bocht. Hier staan de kaarsen voor Sebastiaan, Lydia en Anja. Samen staan we stil.

 

De muziek in de vele bochten en juichende toeschouwers moedigen ons aan. De stijgingspercentages van 5% en 11% wisselen zich af, 14 kilometer aan asfalt glijdt onder ons door en onze spieren laten weten dat we hard werken.

De finish komt dichterbij, na bocht 0 vergeten we even dat we moe zijn. Al die applaudisserende mensen en omdat we weten dat het gaat lukken, helpen ons tijdens het laatste stuk.

We kijken naar al die vlaggetjes boven de finish. Vlaggetjes met teksten zoals: ‘Ik mis je’ ‘Wat moet ik zonder jou’ ‘Deze klim is voor jou’

Met een lach en een traan, onze blikken omhoog gericht, komen we over de finish; we did it!!

 

Half 6 aan het einde van de dag. We zijn klaar voor de laatste klim van de dag, de saamhorigheidsklim. De helft van ons team staat boven te wachten om in bocht 3 in te voegen, de andere helft fietst in bocht 16. Hagel, wind en regen zorgen plotseling voor flinke modderstromen. Bliksem zorgt ervoor dat een motard gereanimeerd moet worden. 80 mensen komen vast te zitten in de liftjes. De saamhorigheidsklim wordt gestaakt. Gelukkig gaat het inmiddels goed met de motard en is er verder niemand echt gewond geraakt.

We kunnen de laatste klim misschien niet helemaal afmaken, maar onze missie is meer dan geslaagd. We zijn boven gekomen, meerdere keren zelfs en we hebben meer dan 17000 euro opgehaald.

Opgeven is geen optie!

 

Team Berggeit

Alpe d’HuZes 2017